Geïnspireerd door een topvrouw in mijn omgeving vond ik dat de tijd rijp was voor een huidkleurige panty. Deze vrouw (ook veertig jaar, ook twee kinderen, ook sociaal betrokken en dan houden de overeenkomsten helaas wel op) combineert steevast haar sjieke rokjes en vrolijke stippeljurken met een huidkleurige panty, viel me op. En dat staat verdomd goed. En wie wil er in de lente nou nog een donkere panty aan?
Dus ik dook in de wereld van de huidkleurige panty. Ik ontdekte dat er vele tinten van die panty’s bestaan, al dan niet met glimmer of shiny-effect. En het grote probleem met de huidkleurige panty blijkt dus, zo ontdekte ik toen ik er met vrouwen in mijn omgeving over sprak, dat het niet meevalt de JUISTE panty voor jouw been te vinden. Is ‘ie te donker, dan krijg je het oma-benen-effect. Is ‘ie te licht, dan zie je ook van een kilometer afstand dat je er één aan hebt. En het mooie van de huidkleurige panty is natuurlijk (concludeerde ik al snel) dat je hem niet nadrukkelijk ziet.
Na twee miskopen besloot mijn BFF dat we professioneel advies nodig hadden. Op naar de panty-afdeling van de Bijenkorf. Daar werkte inderdaad een mevrouw die alles wist van panty’s en een korte blik op mijn witte been leidde dan ook tot het onverbiddelijke oordeel: te wit. Foute panty.
Voor slechts achttien euro (en dan hadden we het nog niet over de duurste categorie) had je een Falke-panty, van acht denier (!), met de sprekende naam ‘invisible deluxe’. Op de website van de sokkenmaker wordt de panty aangeprezen met ‘Een vleugje niets’. Wie wil dat nou niet?? Hij was verstevigd bij de tenen, had een hoog draagcomfort en dankzij de 3D-weeftechniek camoufleerde de panty eventuele blauwe aders op het been, nouja, hij deed nog net de was niet zelf. Met een perfect advies voor de juiste tint, gingen we opgetogen de deur uit met onze aanwinst.
Let wel, waarschuwde de verkoopster nog, ook deze panty trek je kapot als je wilt, dus liefst aan- en uittrekken met katoenen handschoenen. Die had ik dan net niet in huis, dus ik knipte de ‘voetjes’ van een foute panty, stak er mijn handen in en trok de superpanty heel aandachtig over mijn benen. Het resultaat mocht er wezen. Alle vrouwen in mijn omgeving wilden er ook wel zo één. Dat ik de afgeknipte voetjes in mijn tasje bij me had voor het geval ik naar het toilet moest, verzweeg ik om het gracieuze beeld niet te vertroebelen. Wat een gedoe…
Intussen had mijn BFF al via de app laten weten dat haar panty het binnen een uur had begeven. Ze had ergens binnen een smak gemaakt, met als resultaat drie ladders in de panty. ‘Ik ben het niet waard’, concludeerde ze.
En toen kwam de tweede dag dat ik met mijn perfecte panty wilde gaan pronken. Met mijn handen in de voetjes gestoken begon ik op de badkamer aan het eerste been. Ik was nog maar halverwege, ter hoogte van de knie, toen ik twee smalle, parallelle baantjes ontdekte vanaf mijn hak naar mijn knieholte. ‘Nee!’, schreeuwde ik nog uit. Maar het was voorbij. Het enige dat ik nog in mijn handen had, was een vleugje niets.