Ik ben zo blij als een vogeltje dat net heeft leren vliegen. Ik wou dat ik deze prachtige metafoor zelf had bedacht, maar hij is van mijn dochter, na haar eerste toneelles. Taal is op zo’n moment een prachtig middel om woorden te geven aan je gevoel. Terwijl je op andere momenten ervaart dat woorden tekortschieten. Ik las laatst dat de dichter Rainer Maria Rilke stelde dat de meeste gebeurtenissen niet te verwoorden zijn. “Ze voltrekken zich in een ruimte die nog nooit door een woord betreden is.” Ook dat ervaar ik regelmatig.
Op mijn opleiding sloten we net een module af die in deze onzegbare materie een grote rol toekent aan de ziel. Ik werd uitgedaagd te onderzoeken wat de ziel voor mij is. Welke kwaliteiten ik heb meegekregen om mijn zielenmissie (ook wel ‘levensbestemming’ genoemd) te vervullen? Wat staat mij eigenlijk te doen in dit leven?
In mijn eindpresentatie vertelde ik het verhaal over ‘de nuchtere vrouw die een studie Spiritualiteit en Zingeving ging volgen’. Van alle kwaliteiten die ik in mezelf terugvond, kon ik er vijf uitfilteren die mijn kern het beste omvatten (denk ik nu). Luisteren, schrijven, zorgen, nieuwsgierigheid en contact maken. Als ik mijn levensbestemming nu zou moeten samenvatten is het: Vanuit liefdevolle nieuwsgierigheid naar de ander contact maken en samen zijn. In mijn powerpoint had ik een plaatje van Willeke Alberti naast deze zin gezet. Saaaaaamen zijn, is samen lachen, samen huilen, leven om dichtbij elkaar te zijn. Niet mijn muziekstijl, wel mijn ideaal.
En als je eenmaal weet wat jouw ‘pad’ is in dit leven, kun je er evengoed aan beginnen. Ook al ben je nog niet klaar met je opleiding. Pas over 2,5 jaar zal ik een gedipolomeerd geestelijk verzorger zijn. Maar ik stond te popelen om te leren in de praktijk en dus te beginnen aan het beroep dat ik voor buitenstaanders soms omschrijf als: ‘Je bent een beroepsluisteraar en zinzoeker ineen.’ In januari begin ik als ‘geestelijk verzorger in opleiding’ bij Zuyderland Care, in mijn woonplaats Geleen. Deze stap, hoe spannend in allerlei opzichten ook, voelt kloppend als een bus.
Het is een driedubbele carrièreswitch. Ik stap over van de wereld van onderwijs en onderzoek naar de zorg. Ik ga er geen communciatiewerk doen, maar geestelijke verzorging. En terwijl ik in mijn carrièrepad als tekstschrijver in 25 jaar opklom tot een seniorniveau, begin ik op mijn 46e als junior. In een supermooi team, waarnaar ik ook zó nieuwsgierig ben. “Ik heb confetti in mijn hoofd”, zeg ik sinds ik het contract ondertekende. Maar de metafoor van mijn dochter voelt als nog kloppender: ik ben zo blij als een vogeltje dat net heeft leren vliegen. Ik vlieg uit.
PS en oja, ik blijf naast deze droombaan wel nog teksten schrijven als freelancer 🙂
