Wat voor dag is het morgen? Met die gedachte begint het meestal, als ik ’s nachts wakker word. Zoals de bal in een flipperkast gelanceerd wordt en aan zijn reis omhoog begint, rolt de gedachte mijn hersenpan binnen. Om vervolgens van de ene kant van mijn bewustzijn naar de andere te stuiteren, vaak met dezelfde snelheid als een bal in een flipperkast. Ik herinner me nog van vroeger hoe zo’n bal soms ‘gevangen’ tussen twee torentjes schijnbaar eindeloos heen en weer kon blijven schieten. Dat leverde geloof ik extra punten op. Ook dat gebeurt in mijn hersenpan, in die nachten. Althans, het stuiteren, van extra punten heb ik nog weinig gemerkt tot nu toe.
Morgen is het woensdag, mijn vrije dag. Oja, eerst wandelen met vriendin B. Zou ze al een gigolo hebben gezocht, om haar gemis aan fysiek contact op te lossen? We spraken er laatst over toen we bij de Thai aten. Wat had ik ook alweer? Oja, iets met cashewnoten natuurlijk. Ik zit weer op het strand in Thailand, waar we vijftien jaar geleden op vakantie gingen, uit angst iets te missen als je nooit in je leven buiten Europa op vakantie bent geweest. Mijn god, die groepsdynamiek! Het uitgelaten ‘goedemorgen!!’ iedere dag in de ontbijtzaal. Tergend. Wat nog meer morgen? Misschien even langs de slager in Nuth, want de vriezer is weer leeg. Ik voel de stevige knuffel al haast, die ik steevast krijg van de slagersvrouw. Wat bestel ik ook weer altijd? Hamburgers niet vergeten, die vindt mijn zoon het lekkerst. En die moet goed eten, beter eten. Veel te dun naar mijn smaak. Maarja, geen ondergewicht volgens de BMI-berekening. Maar wel te dun. Maar geen ondergewicht. Dus laat het los. Frozen…
Ik hoor mijn dochter als driejarige weer extatisch roepen nadat ze haar schoencadeautje heeft uitgepakt: ‘Een lippenstift!! Van Frozen!!!’. Tien jaar nu al. Ik zie de kleurstift die ze laatst op haar lippen had gesmeerd in de ochtend. Wou zo naar school vertrekken. Boos geworden. O, en dan die balpen-tekeningen telkens weer op haar armen en zelfs vingerkootjes. Dat wordt een tatoeage later. Of meerdere. Als ze maar gelukkig is. Zo blij dat ze dit jaar overstapte naar een andere klas. Ze huppelt weer. Zo fijn. Morgen even een appeltaart bakken voor haar verjaardagsfeestje. Als ik dat eens zou kunnen overslaan…
Om de zoveel minuten probeer ik rust te brengen in mijn geest. Ik richt mijn aandacht op mijn buikademhaling, zak even daarna af naar mijn linker grote teen. Bodyscan, ooit geleerd bij mindfulness. De bal blijft even stilliggen. Maar nog voor ik bij mijn linker enkel ben aangekomen heeft zo’n armpje in de kast alweer een zwieper gegeven. Niet vergeten te informeren naar het ziekenhuisbezoek van vriendin L. morgen. Ik zie mezelf weer in de scanner liggen, gefascineerd door de kakafonie aan geluiden. Binnenkort een herhaalrecept bij de huisarts regelen. Oja, m’n linkerenkel, daar was ik gebleven. Adem! Zo fijn dat ik alles weer kan met die enkel. Laatst zelfs een stukje gerend! Trein desondanks gemist. Jammer… Na zo’n twee uur flipperen zijn mijn muntjes doorgaans op. De bal valt tussen de twee armpjes door uit het zicht en ik glijd weg in de zo gewenste slaap. Eindelijk.
