Een groot deel van mijn jeugd bracht ik door in Duitsland, Stolzenau om precies te zijn. Daar was de luchtmachtbasis van de ‘Vijfde Groep Geleide Wapens’, afgekort ‘5GGW’, waar mijn vader werkte als beroepsmilitair. Honderden Nederlandse gezinnen woonden in dat dorp en we gingen bijvoorbeeld naar een Nederlandstalige school. Dat we er met z’n allen zaten ‘om de Russen tegen te houden’, leerde ik pas lang nadat we op mijn dertiende weer terug naar Nederland verhuisden. Over de Koude Oorlog wist ik niks, hoewel ik er onderdeel van was, of dat Stolzenau een post was voor de luchtverdediging van het Navo-grondgebied…
Als we op familiebezoek gingen, was dat voor een heel weekend en omgekeerd kwam de familie bij ons ook alleen op bezoek voor langere pozen. Ik herinner me nog goed dat mijn oom een videocamera bij zich had. Het resultaat werd omgezet naar VHS-videobanden, een soort uit de kluiten gewassen cassettebandje waarvan het altijd spannend was of de videorecorder hem uit wilde spugen of toch binnen hield. Magisch interessant vond ik die camera. Ik deed er alles aan om zogenaamd onopvallend door het beeld te lopen. Filmde mijn oom in de tuin, dan liep ik quasi verstrooid met een gieter door het beeld om de planten water te geven. De kreet ‘Lekker soepje!’, uitgesproken als een 80-jarige vrouw, is ook van mij, uit datzelfde weekend. Het is zo’n fameuze quote zoals veel families er een hebben.
Objectief gezien maakte ik mijn “filmdebuut” dus al langer geleden dan afgelopen week. En dan laten we de opnames die mijn vader van mij als kleuter maakte nog buiten beschouwing, waarop ik slissend declameer: “Vandaag gaan we naar Renesse. En we nemen koffers mee!!!” Toch voelt het alsof ik nu pas echt met de billen bloot ben gegaan. Voor een Engelstalig video-interview met een hoogleraar voor de Universiteit Maastricht (mijn andere baan) was het idee de interviewer ook in beeld te zetten. Vanuit thuis natuurlijk, want in principe werkt de hele universiteit tot september thuis.
Sinds vorige week staat dit Zoom-interview online op de UM-website. Ik heb hem een paar keer moeten bekijken gedurende het productieproces, waarbij ik geplaagd werd door een gevoelenscocktail: gêne, verbazing, irritatie, ijdelheid en trots buitelden over elkaar heen. Mijn ouders zijn alleen maar trots, net als mijn man. Maarja, dat heet liefde.
Zelf een kijkje nemen? Zie hier…
