Toen ik bij de krant werkte, was de wereld overzichtelijk. Ik was de journalist en de andere partij was de geïnterviewde. Ik schreef dus het verhaal. Als de geïnterviewde daarom vroeg, kreeg hij het verhaal nog even te zien voor publicatie. Om de feitelijke onjuistheden eruit te halen. Buiten dat was je onverbiddelijk: van jouw verhaal moest men vooral afblijven.
Nu werk ik in het ziekenhuis. Ik ben bedrijfsjournalist en de andere partij is de geïnterviewde, dacht ik. In de zorg blijkt het echter werkelijk te barsten van de journalisten, vermomd als arts, manager of verpleegkundige. In het begin wist ik niet wat ik meemaakte. Stuur je je verhaaltje ‘ter inzage’ naar de geïnterviewde, blijkt dat deze heeft begrepen ‘ter herschrijving’. Niks te feitelijke onjuistheden! Nieuwe opbouw, nieuwe intro, alinea’s toegevoegd waarover nooit gesproken is tijdens het interview. Met vriendelijke groet.
Stel ik ga naar een specialist: ‘Laat mij die MRI maar even interpreteren, ik heb daar zo mijn eigen ideeën over.’ Of naar de afdelingsmanager: ‘Ik maak dat plan van aanpak in het kader van Ambitieus Vooruit voor jouw afdeling wel even, dat kan ik beter.’ Men zal hoogst verontwaardigd zijn en zeggen: ‘Ja, maar, hallo! Daar heb ik voor gestudeerd! Dat is míjn vak.’
Precies.
